Maar ondanks al deze voorzorgmaatregelen en steunbetuigingen ben ik afgelopen week teruggevallen en nog behoorlijk hard ook. Naast en achter het terugvalpreventieplan liggen allerlei valkuilen op de loer waar ik ben ingetrapt. Nu ik terugkijk, had ik het kunnen weten. Ik heb tijdens de therapie namelijk wel geleerd wat ik heb en hoe ik ermee zou moeten leven, maar de praktijk wil zich maar niet aan de theorie houden. Mensen gedragen zich ongewis, net als het weer, en spijt komt altijd te laat. Ik moet hard "Nee" zeggen op de momenten dat ik denk dat het nog wel kan en kom er dan later achter dat ik me heb vergist. Het kon er niet meer bij.
In een eerder weblog heb ik al eens gewezen op de noodzaak vastgeroeste gedragspatronen los te moeten laten. In een van de indringende gesprekken met de psycholoog was ik erachter gekomen dat ik een mens van het DOEN ben. Ik loop voortdurend met plannen en ideeën die ik aan wil pakken. Als ik er geen tijd voor kan vinden, omdat nieuwe plannen en ideeën dat onmogelijk maken, voel ik me opgejaagd. "Wat gebeurt er", vroeg mijn jonge, praktische psycholoog, "als je het niet doet? Ga je dan dood? Gebeuren er ongelukken?" Allemaal niet aan de hand, moest ik antwoorden. "Waarom ga je dan niet op dat bankje aan het water zitten dromen?" Ja, waarom niet eigenlijk? Ik was vergeten hoe noodzakelijk dat is en pluk daar nu de zure vruchten van. Ik ga het gewoon opnieuw proberen.
No comments:
Post a Comment